theatrum mundi

alles is één groot stuk toneelstuk
speel je rol goed

muhaha

ik in het landschap

De opgedrongen gedachten van vorige weken waaien mijn hoofd uit als nutteloze nut.
Er ontstaat een lege ruimte.
Ik probeer te redeneren maar de kou breekt in.
Hij blaast me schoon.

Iedereen rent voorbij.
Haar waait in mijn oog.
Mijn lippen zijn droog.
De wind zit in me.

ik loop in de polder in leiden want dat is mijn school

lopen maar ik weet niet waarheen
kruispunt
ik moet kiezen
links of rechts
de wind gaat rechts
en de vogels gaan rechts
ik ga rechts
een pijl zegt dat ik terug moet
maar die pijl heeft geen idee

helemaal open, over hekken, door het gras

iedereen loopt en ik zie ze
ze hebben geen doel
net mieren

een man zegt me gedag dus
ik groet hem terug
ik dacht dat mijn stem weg zou zijn maar hij is toch gebleven

ineens zag ik hoe
mooi de lucht was
er was 1 stuk dat
een soort gat naar licht was.
Als ik een vogel was,
ging ik daarin.

ik ontwijk ganzen poep

mest waar stoom vanaf komt

ik heb het niet koud meer,
juist nu, terug binnen, heb ik het koud

ik probeer niet na te denken maar
het is onmogelijk

ik denk dat dit hier
zijn. goed is voor me.
ik heb lang niet zo gelopen

menselijke sporen overal
wegen huizen boten
voetstappen. in het gras.

nergens bij stil staan
als maar door
loopt dood, weer terug
nog eens, loopt nog steeds dood.
ik loop maar wat
ik denk maar wat

stukken ijs lagen in het
water met een nieuwe laag er over heen.
als die breekt, en de
winter gaat verder
komt ook daar overheen weer een nieuwe laag.
waarom breek tie?
iemand brak m.
maar het ijs geeft niet op.
het maakt gewoon nieuw.

is het zo dat vogels de wind volgen?
dat zou fijn zijn
voor die vogels
dan ga je gewoon
mee met alles
verder geen verplichtingen

de lucht is fris
ik adem extra diep in.
net als smint
misschien wil smint wel
gewoon de frisse lucht nadoen.

I'm the hero of the strory,


no need to be shaved....