Als ik probeer te bedenken waarom ik theater wil maken

Het lijkt alsof mensen niks meer zien. Ze worden geleefd door regels en structuur en het komt niet in ze op om zelf na te denken. Dingen die wij normaal zijn gaan vinden, zijn vaak absurd. Rituelen die voor ons zijn bedacht en waaraan wij zonder het te beseffen deelnemen. Dit kun je alleen inzien wanneer je een bepaalde distantie creëert tussen jezelf en de wereld. Door middel van vervreemding met theater denk ik dat je die distantie kunt creëren en daarbij het besef. Dit besef zal hopelijk lijden tot een vorm van reflectie, en dat is genoeg. Voorlopig.