pastel

Ooit hoop ik bij je thuis te komen. Onderweg naar huis zal ik een klein schilderijtje kopen.
Het lijkt een portretfoto van een meisje, maar het is een pastel. 'Haast niet te geloven' zou de verkoper zeggen, ik zou hebben geknikt.
En daarna zou ik hem voor je kopen. Zomaar.
Ik weet dat je niet per se van pastel portretten houdt ofzo.

och och och

in de nachttram naar huis

Ze zingt over 'the special two' in mijn oren.
'Our hands will not be taught to hold another'.
Ik zet het volume nog iets harder.
Achter mij kotst een meisje in haar mcdonald take away zakje, maar ik hoor haar toch niet.

zonder 14.400 kleine ontsnappingen op een dag

ik moet huilen maar nog niet
de traan blijft nog
hij houdt mijn oog nat
ik hoef niet meer te knipperen
ik staar recht voor me uit
ik hoef nooit meer te knipperen
alles zal aan één stuk doorgaan

kast, arm, klein, vrouw

Het was zoals in Narnia, ookal heb ik die film nog nooit gezien. Ik was in een groot huis, misschien was het een school. Iedereen had gehoord dat één van de kasten naar een andere wereld leidde dus iedereen was aan het zoeken. Er waren veel kasten in de school. Ik dacht dat het niet zo makkelijk kon zijn, en ging naar een deel van het gebouw waar we niet mochten komen. Daar woonden andere mensen, rijkere mensen. Ik was trouwens een kind. Ik liep naar binnen en vroeg of ze misschien iets wilden drinken omdat ik dacht dat dat de enige manier zou zijn waardoor ze me niet direct weg zouden sturen. Een man vond dat hij inderdaad wel een cola verdiende. Een vrouw fluisterde iets naar me vanuit de zijkamer. Niemand mocht zien dat ze tegen me sprak. Ze vertelde dat er iets raars was met de kast, dingen verdwenen erin. Ik zei dat ik haar kon helpen maar dat eerst de andere mensen de kamer moesten verlaten. Terwijl we stonden te fluisteren naast de kast legde een jongen zijn portemonnee in de kast. De vrouw en ik wisten allebei dat hij die nu zou kwijt raken, maar we zeiden niks. Ik verstopte me zolang in een andere kamer. Ik zag ineens allemaal klasgenootjes binnen lopen en probeerde ze te gebaren weg te gaan. Deels omdat ik de kast wilde vinden maar ook omdat arbeidskinderen als wij niet welkom waren bij deze mensen. Ze vertrokken.
Er was nog een man binnen die de vrouw niet weg kreeg, hij zag mij wachten. Hij dacht dat ik een jongetje was en daar werd de vrouw boos om. Ook zij was van hogere klasse maar bij haar was ik wel welkom. Hij dacht waarschijnlijk dat ik een jongetje was omdat al mijn haar was afgeschoren.
Toen werd ik wakker, ik had me verslapen.

flarden is een gek woord

Ik probeer de flarden gedachten te vangen.
Ik sluit ze op in regels.
Ik schrijf ze steeds verder van me af,
tot ik ze nooit gedacht heb.

en als ik dan schrijf
is het roekeloos
soms raken woorden zijdelings gedachten
meestal cirkelen ze er zoekend omheen

klagende bus

Iedereen klaagt in deze bus. Mijn dag begint.

De iets wat dikke vrouw: 'Wat heb ik toch een kaal leven, ik heb er geen zin meer in.'

Het meisje met de merkkleding: 'Ik heb vandaag 6 uur les én gym! Weetje hoe zwaar mijn tas is! Mijn gymschoenen paste er niet meer in.'

Het andere meisje met de merkkleding: 'Als hij zijn benen over elkaar doet, komt zijn broek tot hier! Ik zeg het je, die broek is te klein.'

De vrouw met het oostblok accent: 'Je moet altijd een doel in je leven hebben. Ik heb geen doel.'

Ik zit weer op kantoor. Daar doe ik dingen.
Ik vind dat raar, het klinkt te serieus.